Είναι
πολλές φορές που όλοι εμείς οι συμμετέχοντες σε μια σχολική κοινότητα νιώθουμε
χαρά, ικανοποίηση και συγκίνηση με απλές καθημερινές στιγμές που βιώνουμε μέσα
στο πλαίσιο της σχολικής ζωής.
Η χαρά όμως
γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν γινόμαστε κοινωνοί και εισπράττουμε την αγάπη και
το σεβασμό οικογενειών που τα παιδιά τους έχουν πλέον αποφοιτήσει από το
Σχολείο μας και φοιτούν τώρα σε άλλες σχολικές μονάδες.
Μια τέτοια επιστολή από καρδιάς λάβαμε σήμερα από μια "απόφοιτη" μαμά blogger που θέλησε να μας την αποστείλει δύο χρόνια μετά την αποφοίτηση της κόρης της. Με την άδειά της την κοινοποιούμε...
«Ένα πλακάκι»
Έχουν περάσει κάμποσα χρονιά από τότε που σταμάτησα να δίνω βαρύτητα, σπουδαιότητα και συναισθηματική αξία στα υλικά αγαθά. Έχουνε περάσει χρόνια από τότε που ένα εισιτήριο, ένα αναμνηστικό, ένα ρούχο ή ένα μικρό ή μεγάλο αντικείμενο, σήμαινε κάτι σπουδαίο και είχε συναισθηματική αξία. Θες τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, θες τα χρόνια που φορτωθήκαν στην πλάτη, θες τα χρόνια του κορονοϊού, έχουν αλλάξει τον τρόπο που δίνω αξία στα αντικείμενα. Έχω πάψει να συνδέομαι μαζί τους ή να μου προκαλούν συγκίνηση. Ναι ξέρω, καμία φορά δείχνει σκληρό . Ναι το ξέρω, όμως καμία φορά, η ωριμότητα έχει απόνερα που δεν είναι και πάντα επιθυμητά. Πλέον νιώθω χαρά και ελευθερία που όλα όσα συνδέομαι, κουβαλάω μέσα μου και με συγκινούν είναι έμψυχα ή έστω συναισθήματα και αναμνήσεις . Και που συνδέονται μόνο με το μυαλό μου ή την καρδιά μου. Ένα μικρό πλακάκι όμως, με έκανε να αναθεωρήσω όλα τα παραπάνω.
Πριν λίγες μέρες, αποχαιρετήσαμε το σχολείο που φιλοξενούσε το Λυδόνι μας τα τελευταία 7 χρόνια. Σε μια μικρή λόγω «καιρών» αλλά γεμάτη αγάπη εκδήλωση, έγινε η τελετή αποφοίτησης για τα λατρεμένα μας εκτάκια . Σε μια εκδήλωση φτιαγμένη με αγάπη και στοργή. Μια εκδήλωση που μόνο ένα σχολείο , σαν το σχολείο που είχαμε την τύχη να θεωρούμε οικογένεια εδώ και 7 χρόνια θα μπορούσε να είχε σχεδιάσει.
Αποκορύφωμα της γιορτής ή έστω μια από τις πιο δυνατές της στιγμές, ήταν το πλακάκι: εδώ και κάποια χρόνια, έχει φτιάξει μια παράδοση το σχολείο μας. Στον πίσω τοίχο του σχολείο, εκεί θεωρητικά στο τελείωμα του, οι απόφοιτοι της ΣΤ΄ τάξης, φτιάχνουν μόνοι τους ένα κεραμικό πλακάκι με το πρόσωπο τους. Και έχει αφιερωθεί ένας τοίχος, ο τοίχος των αποφοίτων που βάζουν τη βραδιά της αποφοίτησης τους, το πλακάκι τους.
Το πλακάκι αυτό, το πλακάκι με τη φαταούλα του παιδιού μου, το πλακάκι που φτιάχτηκε από τα χεράκια της και παρέα με τους φίλους της για τα τελευταία χρόνια, ήταν ίσως ότι πιο συγκινητικό είδα όλη τη βραδιά. Αυτό το πλακάκι, την ώρα που το κολλούσε στον τοίχο, με καμάρι και περηφάνεια δίπλα από τους άλλους αποφοίτους φίλους της, με έκανε να λυγίσουν τα πόδια μου.
Ένα μικρό αντικείμενο, ένα κομμάτι πηλός, φτιαγμένο από τα χεριά του παιδιού μου, με έκανε να το θεωρήσω ότι πιο σπουδαίο έχω αγγίξει ποτέ. Ένα κομμάτι πηλός, δίπλα σε δεκάδες αλλα παρόμοια πλακάκια, ήταν ο πιο όμορφος τοίχος που έχω δει ποτέ.
Ήταν ένα πλακάκι που έκλεινε μέσα 7 χρόνια σχολικής ζωής. Ίσως τα πιο τρυφερά χρόνια σχολικής ζωής του ανθρώπου. Θυμάμαι σαν χτες, να την φέρνουμε πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο. Μικρή, φοβισμένη, με κλάματα, με αγωνιά από εμάς. Θυμάμαι τις μέρες της αγωνίας, της χαράς, της περηφάνειας. Θυμάμαι τις φίλες που έκανε εκείνη, την αγωνιά την δική μας να βρούμε γονείς που να ταιριάξουμε. Θυμάμαι τα μαθήματα, τις διπλανές της στο θρανίο, τις κολλητές της, τους έρωτες της. Όλα σαν χτες και ας έχουν περάσει 7 χρόνια.
Αυτό το πλακάκι κρύβει μέσα πολλή αγάπη, πολύ νοιάξιμο, πολλή στοργή. Κρύβει δάσκαλους που θα μπορούσαν να είναι συγγενείς αν μετρήσεις την αγάπη τους. Κρύβει φίλιες που θα μπορέσουν να είναι ίσως και οι βαθιές της ζωής της. Κρύβει εμπειρίες και επιτεύγματα που μένουν χαραγμένα στην μνήμη του ανθρώπου για πάντα.
Τούτο το πλακάκι κλείνει μέσα του εκδρομές, διαλείμματα, μπουγέλα, αγκαλιές, φιλιά, μοίρασμα κολατσιού, γιορτές, γενέθλια, sleepover και ταξίδια.
Κρύβει συγκινησίες με τα αθλήματα, συγκινήσεις με τη ρυθμική, βραβεία διαγωνισμών, μετάλλια και νίκες.
Αυτό το μικρό κομμάτι από πηλό, κρύβει τόσα συναισθήματα που θες δυο ηπείρους για να τα χωρέσεις. Αυτό το μικρό κομμάτι από πηλό, έτσι λαμπερό και με αγάπη φτιαγμένο, μπορεί να διεκδικήσει επάξια την θέση σου δίπλα σε θησαυρούς πολύτιμους και πλούτη παραμυθένια .
Αυτό το πλακάκι, αυτός ο τοίχος γεμάτο παιδικά πρόσωπα, δείχνει και κλείνει τόση αγάπη που δεν μπορεί να χωρέσει στην καρδιά σου.
